Van hartje Sydney naar Mildura

Hi peopz!

How's life? Lekker koud? Wij lopen hier over straat met 30+ graden en we horen de kerstliedjes steeds meer.. Heeeeel vreemd gevoel!

In ons laatste verslag hebben jullie kunnen lezen dat we besloten hebben om Sydney te verlaten, in verband met de dure dure decembermaand. De directeur wilde ons echter nog even spreken. Om een lang verhaal kort te maken, heeft hij ons aangeboden om twee weken onze accomodatie te betalen en ons op roadtrip te sturen, zodat ons salaris echt naar onze rekening kon. Het aanbod was super verleidelijk, maar we hadden nou eenmaal al onze busreis, vluchten e.d. al geboekt. Dan maar op naar een nieuw avontuur. Die avond stonden ook nog collega's voor ons hostel met allerlei alternatieven. Het was voor ons dus spannend of wij uiteindelijk de goede keuze hadden gemaakt, maar we moesten gewoon gaan en bij onze eigen beslissing blijven.

Woensdagochtend vlogen we vroeg naar Melbourne. We moesten in Melbourne wachten op de nachtbus die pas 21:40uur vertrok die avond. Inmiddels beginnen die backpacks ons behoorlijk te irriteren en wij hadden geen zin om deze weer overal heen te slepen. Wij zijn dus een internetcafe ingegaan om het een en ander uit te zoeken. Die avond hebben wij lekker fout zitten 'vreten' bij de Mac, zodat we nog even konden skypen met het thuisfront. Bovendien wisten we niet of we wel of geen bereik in Mildura zouden hebben.

EIN-DE-LIJK kwam die verdomde bus, waar je plekken kreeg toegewezen. Rarara.... De man voor ons snurkte niet alleen, maar stonk ook nog eens naar WC-reiniger. BAH! Slapen zat er niet echt in, maar om 06:30 uur arriveerden we netjes in Mildura.

Dat is wel even een ander gevoel als je Sydney gewend bent. Tijd om te slapen was er niet, want er was "wellicht" werk voor ons die avond. Dat lieten wij ons uiteraard geen twee keer vertellen. Dus we kochten direct alle benodigde kleding, volgden een zogenaamde veiligheidstraining en deden onze boodschappen. Die training was echt een ongelooflijke grap. ' Is het toegestaan om te bellen tijdens werk?' ' Moet je je handen wassen voordat je aan het werk gaat?'

Helaas ging de baan in de garlic factory niet door en hadden wij alle spullen voor niets gekocht. Daarnaast was onze net nieuw gekochte pan binnen twee uur na aankoop gestolen en al met al was het een warm welkom. NOT!

De volgende dag konden we aan de slag bij ' tomato picking'. We waren ontzettend blij met deze baan en verkondigden dit dan ook aan iedereen. Het gros van de mensen bleek tomato picking te weigeren, omdat dit de zwaarste job scheen te zijn. Wij waren allang blij met een baan, dus gingen op tijd naar bed. De wekker gaat namelijk elke dag om 04:30uur.

Nou daar ga je dan op je eerste werkdag met een busje vol backpackers naar een farm. Het eerste wat in mijn hoofd opkwam, was: ' een busje, een busje, een busje vol met......'

Aangekomen op de farm kregen we kort instructies wat we moesten doen. Dit was niet bepaald op een vriendelijke manier. Namen werden niet gevraagd en hup hup snel aan het werk.

Na een half uur voelden we onze benen en billen al. De tomaten pluk je op enkelhoogte en je staat 8,5 uur per dag voorover gebogen. Dat is vrij zwaar, voornamelijk als je lichaam er niet meer aan gewend is om intensief te sporten.

Na de eerste werkdag waren we dan ook echt wel kapot. We waren super trots dat we het overleefd hebben, daar waar sommigen al na twee uur waren weggelopen van de farm.

Zaterdag konden we weer aan het werk. Om te bezuinigen en tijd te besparen, koken we nu steeds voor drie dagen.

Zondag mochten we weer aan het werk, dus we lagen zaterdag al vroeg in bed. Men verklaarde ons voor gek, maar we zijn hier echt puur om geld te verdienen. Wij werden echter om 22:30 uur wakker gemaakt, omdat we de volgende dag niet hoefden te werken i.v.m. de extreme hitte van over de 40 graden. Wij baalden in eerste instantie, maar achteraf waren wij hier wel heel erg blij om. Twee dagen in zo'n 35 graden werken, vonden wij al heel wat. Wij hadden die dagen tijdens werk 4,5L water gedronken en het was ons opgevallen dat we nog niet eens naar het toilet hoefden. Dat we amper konden lopen was voor ons ook een enorme motivatie, want het betekende dat we eindelijk weer fit kunnen worden haha!!

Zondag waren wij dus vrij, dus dat gaf ons de gelegenheid om kennis te maken met de andere backpackers in het hostel. We leven nu in een working hostel. Dit betekent dat iedereen in het hostel (in principe;) ) een baan krijgt aangeboden door het hostel. Je betaalt echt veel voor accomodatie en er is altijd een catch. We zijn mensen tegen gekomen die na drie weken vertrokken, omdat zij nog steeds geen baan hebben. Ondanks de tomaten, waren wij dan ook erg blij met het feit dat we in ieder geval een baan hebben.

De rest van de week hebben we (op donderdag na i.v.m. regen) gewerkt en ons dagelijks ritme daarmee doorgezet. De eerste week sliepen we in een kamer met twee Italiaanse gasten die nauwelijks Engels spreken en twee meiden uit Hong Kong. Een van de Italiaanse jongens zei elke avond voor het slapen gaan: 'Ik hou van jou' en gaf ons dan koekjes en snoepjes, omdat ze het zo zielig vonden dat we vroeg op moesten HAHA!

We hebben hier opnieuw weer veel mensen leren kennen. Het is lastig om uit te leggen op wat voor manier je mensen leert kennen tijdens het reizen, maar het is een veel intensievere band. Je staat open voor iedereen en maakt lol met iedereen. Overal moet je het beste van maken en iedereen heeft dezelfde mindset. Na vijf dagen voelden wij ons dan ook al veel meer gesetteld dan eerst.

De was hebben we die dag overigens onder de douche gedaan, omdat er geen warm water uit onze andere kraan kwam. Haha, je moest ons zien staan. Grappig!

Alhoewel we hele leuke roomies hadden, lukte het slapen in deze kamer niet zo goed. Onze kamer is precies voor het loungegedeelte, waar iedereen zich helemaal lam zit te zuipen als ze een keer een weekend vrij hebben. Aangezien wij elk weekend werken en om 04:30 op moeten, is dat zo nu en dan frustererend. Sinds deze week zijn we dan ook over geplaatst naar een huis, waar wij met onze collega's slapen op een kamer. We moeten dus allemaal werken of zijn allemaal vrij. Dat werkt een stuk beter.

Onze baan is echt heel zwaar. Ik denk dat niemand van jullie, zelfs pap en mam, het niet zouden geloven dat wij dit werk doen. Onze baas is een Turkse man ( niks tegen Turken), die slecht Engels spreekt en alleen maar kan schreeuwen. DON'T DO THIS, FASTER FASTER. Je lijkt wel een slaaf. Het is zo erg dat we nu ondertussen met 40 mensen op de kwekerij werken. In het begin werkten we met zo'n 20 mensen, tien van ons hostel en tien volwassenen uit Fiji. Goddamn, we love those people. Een keer toen ik echt op het punt stond om een tomaat tegen onze baas zijn hoofd aan te gooien en dan het liefst de meest verrotte van heel de kwekerij, nam een man het snel voor mij op en begon een heel verhaal over 'Human Rights' tegen deze man. Op zich hebben Lot en ik nog niet heel veel te klagen, want de baas mag ons redelijk. En nog mooier, ZIJN baas, waarvoor hij in onze ogen bang is, al helemaal. Lot heeft dus al het voorrecht om trots op een tractor rond te rijden en hij vraagt nu ons om anderen te controleren tijdens hun eerste dagen. Al met al houden we ons lekker met onszelf bezig en proberen we zo min mogelijk iets aan te trekken van deze asshole. De grappen worden steeds flauwer om hem en des te leuker het werk wordt. ;)


Een keer toen de dag ZO lang duurde en hij echt in zijn allerslechtste mood was, begon iedereen aan het eind van de dag met tomaten te gooien HAHAHA. Dat gezicht van hem was goud. "FUCKING LAZY PEOPLE, I ALL SENT YOU HOME."

Verder werken we lekker met onze muziek in onze oren en geeft de 8,5 uur per dag in je eigen wereld, je heel veel tijd om over alles na te denken. Niet alleen over de reis, maar ook over het leven thuis. We kunnen dus in ieder geval zeggen dat we van deze ervaring veel hebben geleerd!

Doordat we nu met achterlijk veel mensen op de farm werken, kunnen we iets relaxter werken aangezien hij ons nu niet heel de tijd op onze vingers kan kijken. Nouja, voor dat "relaxte" zorgen wij zelf voor. Zo werken wij zo nu en dan zittend op een bucket voor een paar minuten en krijgen iets meer lak aan deze man. Ondetussen zijn we alweer bijna twee weken aan het werk op de farm en zijn we nog maar met een aantal overgebleven waarmee we in het begin mee zijn begonnen. Mensen vinden het werk vaak te zwaar en de sfeer door de baas is ook niet altijd goed. Gelukkig zijn we met een aantal gezellig en sterke vrouwen overgebleven!;)


We hebben overigens een Nederlandse jongen uit Alphen aan den Rijn leren kennen en we hebben voor het eerst GEEN gemeenschappelijke vrienden op Facebook.. Hij was tijdens zijn reis ook een andere jongen uit boskoop tegen gekomen, kleine wereld. Hij kwam aanzetten met DROP, SCHUIMPJES en PEPERNOTEN, dan hadden we toch nog wel een beetje het sinterklaasgevoel op vijf december. Niet verwacht dat we dit eigenlijk zo zouden missen. Na 3 maanden een dropje eten was toch wel echt een verwennerij, onze dag kon niet meer stuk!

Naast het tomaten plukken, zijn wij ook overgestapt op paprika's en aubergines. Je kan wel raden wat wij nu aan groenten eten dus. Maandag hadden wij een dag vrij i.v.m. dat de planten werden bespoten. We hebben het een en ander alvast uitgezocht, want..........


WIJ GAAN NAAR SYDNEY MET KERST!!!!!!!!!!! Een heeeeeeeeeeele grote dank aan onze lieve vrienden Ruud en Lauran die inmiddels een huis huren in Sydney. Zij zijn bereid om een kamer tegen een leuk vriendenprijsje ter beschikking te stellen aan ons voor deze periode, zodat wij toch met kerst en NYE in Sydney kunnen zijn en intussen de tijd hebben om een nieuwe baan te zoeken in Sydney. Helaas kregen wij eergisteren het bericht dat we de dagen voor kerst niet in zijn huis kunnen blijven, i.v.m. een strikte huisbaas. We hebben echter geen geld voor een hostel in Sydney, dus het wordt nog even uitzoeken waar we slapen. Maar, zoals alles goed komt gaat dit ook helemaal goedkomen!:)

'S avonds hebben wij lekker spelletjes gespeeld, een wijntje gedronken en een balletje getrapt met onze medereizigers.

Wij hebben echter gisteren onze laatste werkdag gehad. Het was een hell. We waren zes uur aan het werk toen de baas ineens schreeuwde dat deze dag als 'contract based' betaald zal worden. Alle veertig man stopte en keken elkaar aan van: what the fuck? Dit betekent namelijk dat je al helemaal niks verdiend. Denk aan zo'n 6 euro per uur hooguit. Dit komt omdat je dan wordt betaald per bin en dan gedeeld door het aantal mensen. Aangezien wij bij de hardstwerkende mensen horen, zou dit voor ons echt geen fluit zijn. Toen wij begonnen met dit werk, waren er zo'n tien mensen. Hierdoor zat de baas ongelooflijk achter onze kont aan en zijn wij gewend om GOED en SNEL te plukken. De nieuwe mensen die steeds komen en gaan, missen een hoop tomaten en plukken ook een hoop rommel. Als je dit zou delen, dan zou dit dus echt voor ons niks betekenen. Iedereen stopte met werken om elkaar aan te kijken hoe we hierop zouden reageren. De baas zei echter direct: go back to work, what's happening lazy people?! BACK TO WORK! Lotte gaf aan dat zij het wilde bespreken met mij of zij dit nog wel vol kon houden. De baas vond ineens dat zij heel erg lui was. Raar?! Want de afgelopen weken werd er juist gezegd dat mensen een voorbeeld aan ons moesten nemen. Ik deed dan ook langzaam een oortje uit, toen ik door kreeg dat hij tegen haar aan het schreeuwen was en liep erop af. Lotte gaf nog heel rustig aan dat het wellicht niet aan hem lag, maar of ze dan wel met de owner van de farm kon spreken. Toen hij hierop veruit respectloos antwoordde: ' You? Who are you?' Zo van wie denk jij dat je als vuile tomatenplukker bent om naar de baas te stappen, was het voor mij de drupel die de emmer deed overlopen. Ik zei wat iedereen dacht en vroeg hem om een keer niet te schreeuwen, omdat wij ook niet schreeuwen en ons met respect te behandelen, net als wij dat met doen. Hij was duidelijk niet gewend dat iemand hem tegensprak. In de volgende tien minuten had hij mensen naar huis laten LOPEN. Lees: twee uur lopen. Iedereen die niet snel genoeg was, vaak omdat het nieuwe mensen waren die hij slecht had geintroduceerd, werd naar huis gestuurd. Om twaalf uur werd medegedeeld dat we allemaal ontslagen waren en dat de bus ons op kwam halen. Dit was het teken voor Lotte om een paar planten uit de grond te trekken en voor een aantal collega's om tomaten kapot te stampen.


De een na de ander begon te huilen, maar wij waren echter heel blij. We krijgen dan geen geld en iedereen die dit werk doet heeft ECHT geld nodig, maar we hebben deze ervaring weer meegenomen en de grens was bereikt. Gelukkig kregen we veel steun van de mensen uit ons hostel. De baas zei zelfs: "Als jullie ooit een referentie nodig hebben voor harde werkers, dan mogen ze altijd mij bellen. Daarnaast als jullie mensen weten die op jullie lijken, please sent them to this hostel". Al met al, het is goed zo.

Vanavond vertrekken we in de avond met de nachtbus. We zijn erg blij dat we het vol hebben gehouden hier en moeten eerlijk bekennen dat alles zo erg niet is als je het van de positieve kant bekijkt. De eerste dagen waren echt even slikken, maar de mensen hier zijn wel echt tof en dat is zo chill. Iedereen zit in hetzelfde schuitje, alhoewel ze niet allemaal zo'n rot baan hebben en een horrible boss haha! Wij hebben tijdens deze twee weken genoeg geld gespaard om de great ocean road te doen. We vertrekken met de nachtbus naar Melbourne, om daar een kleine week met een mini van naar Adelaide te rijden. Hier kijken wij heeeeel erg naar uit!:) Even weer opladen, voordat we weer aan het werk gaan.


Dus lieve mensen, succes met werken.. Terwijl jullie ons jaloers maken met al het lekkere eten en de gezellige feestjes nu wij het even zwaar hebben gehad, zullen wij jullie volgende week weer vermaken op FB met gigantisch mooie foto's. Hihi...

Wij gaan nu heel snel al onze spullen pakken..


Remember: Never a failure, always a lesson!!!!!

Ciao peopz!

Liefs,
Lot en Nouk