Een bericht van zo'n 13000 km verderop...

Yooo peopz,

Zoals jullie weten zijn wij inmiddels uit ons geliefde Sydney vertrokken. Lot en ik zijn er echt wel even 'down' van geweest, maar wat een knal afscheidsweek hebben wij gehad zeg!

Donderdagavond zijn wij nog even gezellig een hapje wezen eten met Ruud op de Corso. Dit is de hoofdstraat in Manly met alle leuke tentjes en de straat die je in 1 minuut naar het strand brengt. Inmiddels waren wij de laatste week verhuisd naar Manly met dank aan Paul, de broer van mijn vriendin Nicole de Bruijn. Zij wonen praktisch aan de Corso, dus ideaal voor een laatste week.

Het is een heel gezellig huis waar iedereen in- en uitloopt. Ruud ging ook nog wel "even mee bij de jongens een drankje doen". Dat "even" konden we natuurlijk wel weer vergeten. Het hele huis was onze laatste week vrij en dat betekende natuurlijk feest.

De volgende dag begon de dag traditioneel met "de huis song", namelijk cheerleader. Dit nummer werkt beter dan water of andere middelen: je draait je 1 keer om en je kater is al de deur uit gelopen.

Het werd tijd om onze koffers in te pakken, want..... we gingen natuurlijk een weekend naar Jervis Bay en kwamen pas zondagavond terug. (Jaja, we hebben een koffer van wel 40$ gekocht. Vraag me niet hoe lang die meegaat.......)

Lang hoefden we er niet over na te denken, het was gewoon simpelweg de spullen z.s.m. in de koffer gooien. Daarom hadden we nog even de tijd om naar Shelley Beach te lopen. Een super leuke en mooie wandeling (katerproef ook nog eens) en een schattig mooi gelegen strand. Paul had een enorme speaker in zijn rugzak gestopt en zo liepen we dan rond. We waren nogal melig, denk doordat het 't laatste weekend was. Lot en Paul besloten dan ook om midden op de Corso een halve afscheidsdans te houden. Haha echt midden in de drukte, super grappig!

Snel onze spullen pakken, want onze volgende vrienden stonden alweer te wachten voor Jervis Bay. Thijs en Joey hadden alle boodschappen gedaan, wat heel relaxt was en we moeten ze nageven dat hebben de mannen top gedaan! Van avondeten tot ontbijt, van wcpapier tot een tent plus luchtbedden EN pomp. Dikke pluim. De vrij ruime jeep was tot de nok vol geladen.

De reis naar Jervis Bay zou 3,5 uur duren, maar wij hebben er zes uur over gedaan. Voordat je de stad uit bent, de nodige pauzes etc. Ahgja, maakt het uit? Hebben het amper door gehad. Lekker gekletst en elk uur werd er andere muziek keihard meegezongen. Van de 80's tot vrienden van Amstel live, van de top 40 tot R&B. Beregezellig!

Eenmaal aangekomen in Jervis Bay moesten we natuurlijk een slaapplek zoeken. We wilden heel graag gewoon ergens aan het strand slapen, maar dit feest ging niet door. Het regende keihard en de lichten van de auto besloten het te begeven. Daarom hebben we de tent gestald bij de botanic garden. Aangezien we er niet zeker waren of de tent waterdicht was, hebben we de goedkoopste tent onder het afdakje van het invalidentoilet geplaatst. BACKPACKERS YOLO, haha.

Piet Paulusma loog weer eens en het stopte helemaal niet met regenen. In tegendeel, het ging alleen maar harder regen. Sta je dan met allerlei lekkere hapjes om een bbq op het strand te houden. Zelfs dit mocht de pret niet drukken. Gewoon de achterklep open, stoelen inklappen, muziek aan, drankje erbij en het hartstikke gezellig hebben. Dit zijn echt de meest dierbare momenten van het reizen. Met zo weinig en alle omstandigheden tegen je, toch met elkaar er een top tijd van maken.

In plaats van wakker worden aan het strand met een lekker ontbijt, besloten wij naar een bbq plaats te rijden op een heuvel met mooi uitzicht op het strand. We hebben toen een camping gespot, waar we zagen dat we 's avonds wel naar binnen konden sneaken voor een douche. Mooi, want was inmiddels wel weer nodig!

We zijn een paar prachtige parelwitte stranden afgegaan, waar we helaas geen mooie foto's van konden maken, omdat het bewolkt was. We zijn tussendoor nog een lokaal stadje in gegaan voor een lunch. Je moest je naam doorgeven en dan werd het omgeroepen als je eten klaar was. Uiteraard kon ik het weer niet laten om "Guus" te zeggen, om zo even van het moeilijke moment te genieten die Australische mensen hebben met het uitspreken van de letter G. We wilden 's avonds weer in de botanic garden slapen, omdat het weer begon te regenen en niet zo'n beetje ook. "Huh, hek dicht". ,,Hey Joey, jij bent toch ooit boswachter geweest, wil je dat hek even voor ons openen?" Verrek, 't ging nog open ook.

Volgende dag wel een mooie boete onder de ruitenwissers van 170$. Tijd voor flauwe grappen, zoals: dan zouden ze ons op zijn minst van een douche of licht mogen voorzien. Staat er ook echt letterlijk op je boete 'parkeren bij toiletgebouw'.

Volgende ochtend waren we aardig klaar met de regen en besloten op tijd terug te rijden naar Manly. Die avond zouden we eigenlijk bbq'en op Shelley Beach om onze laatste avond te vieren, maar door het weer ging dat niet door. We hadden al een paar berichten gehad hoe laat we terug dachten te zijn. En toen kwam het.... je loopt "de huis" binnen waar je al wordt ontvangen met "de huis song" en dan wordt er medegedeeld dat er PINDASAUS en kip met Ketjap Manis is. Ik herhaal: pindasaus en ketjap manis. Een van de huisgenoten besloot dit te delen op onze laatste avond. Daarnaast mochte we mensen uitnodigen in het huis voor een feestje. Leuke van dit huis is dat er tafelmanieren zijn. We hebben zelfs een keer met zijn 17 in het huis geslapen (normaal 8 personen max.) En niemand mag een pet op aan tafel, moet blijven zitten en iedereen waardeert het eten. Voor ons kon het niet op deze avond. Tijd voor champagne en veel, heel veel dansjes. Echt een danshuis, super leuk!

Met twee uurtjes slaap en ons huisdier (kater) was het tijd om te vertrekken. Met hele gemengde gevoelens vertrokken we uit Sydney. Gelukkig werden we gebracht met de auto en scheelde dat weer 1,5 uur met het OV.

Eenmaal aangekomen in Auckland na een vliegtuigreis vol baby's, liepen we na een lange tijd tijd weer een hostel binnen. China Airlines is echt een rot organisatie trouwens. Dit keer was het wederom raak. De steward lag te slapen. Ik herhaal: TE SLAPEN. En nee, niet zo'n beetje ook. Gewoon lekker knikkebollen met dat koppie en het bekkie open. Kan toch niet man? Helaas waren onze telefoons leeg voor fotomateriaal. Dan maar heel hard:AHUHMM?!! Helaas heeft dit geen gratis kopje thee opgeleverd.

Anyway, eenmaal in onze kamer van het hostel kon het niet duidelijker worden. Fuck.. we zijn echt weg uit Australië. Dat avontuur is nu echt over. Was wel even knopje omzetten. Voornamelijk omdat het praten met onze Koreaanse roomie ook niet bepaald gezellig was door zijn gebrekkige Engels. Vraag je hoe lang hij al in dit hostel verblijft en dan antwoordt hij wat hij gegeten heeft. Uhm ja, rondje lopen door de stad dan maar? Ook geen succes door de vele zwervers hier 's avonds. In Sydney voelden wij ons echt veilig en dit gaf een heel ander gevoel. Op tijd naar bed en morgen nog maar een poging wagen dan op klaarlichte dag.

De volgende ochtend begonnen wij met onze gezonde voornemens. De laatsre drie weken in Sydney was het, zoals jullie wel kunnen lezen, een beetje uit de klauwen gelopen en we voelden ons daardoor niet meer chill. Tijd om de supermarkt te plunderen voor groenten, fruit en salades. Verder hebben we lekker wat uurtjes door Auckland geslenterd en hebben we veel zaken uitgezocht voor onze verdere reis door NZ. Dat was er door alle drukte een beetje bij ingeschoten in Sydney.

Auckland heeft wat weg van Barcelona. In tegenstelling tot Sydney heb je hier veel terrassen buiten en dat maakt het wel gezellig. Verder vonden wij het persoonlijk niet zo'n interessante stad, maar dat kan ook komen omdat wij hier geen tripjes hebben geboekt.

Het was maar goed dat we die dag nog even rustig al onze zaken hadden uitgezocht, want anders hadden we onze vlucht van de volgende ochtend op zeker gemist. Heel toevallig kwam ik er namelijk achter dat onze vlucht om 6 uur in plaats van 10.20 ging. Dit betekende dat wij in tegenstelling tot wat wij gehoopt hadden, geen fatsoenlijke nachtrust kregen en het wekkertje om 02:30 uur ons het signaal gaf dat we eruit moesten. Met onze slaperige hoofden wilden Lot toch wel de lift nemen, terwijl deze de vorige dag ook niet optimaal werkte. Gevolg hiervan was dat we bij het gesloten warenhuis kwamen. De lift wilde niet meer omhoog en de trappen waren afgesloten, omdat het nacht was. Ah wat fijn! Nu zaten we opgesloten, moe van alles en bang om onze vlucht te missen. Ik heb veel angsten overwonnen hier in Australië en ben een stuk relaxter geworden, maar zou liegen als ik zou zeggen dat mijn claustrofobische gevoelens niet op kwamen spelen. Lot en ik hadden besloten om in NZ geen simkaart te halen en even twee weken onbereikbaar zouden zijn. Op mijn Australische kaart stond nog 1 minuut tegoed.

Blij toe waren we dan ook dat we het nummer van de receptie hadden. Lucky for us waren zij ook 's nachts open. Krijg ik toch een Aziaat aan de telefoon die er echt geen fuck van snapt. Mijn geduld werd op de proef gesteld. YOU, KEY, FIRST FLOOR, NOW!!!!!! En toen was de verbinding weg. Na keihard schreeuwen kwam er dan toch iemand na tien minuten met de sleutel. Hehe, op naar de airport.

Eenmaal in Christchurch aangekomen haalden wij onze mini car op. We hadden besloten om maar gewoon de goedkoopste auto te huren en wel te zien hoe we 's nachts sliepen. Eerlijk bekennen dat we het toch een beetje Spaans benauwd kregen toen we de auto van dichtbij zagen. Gelukkig paste het allemaal net! Fieuw, dat was een meevaller die we wel even konden gebruiken.

Aan de twee uur die je in de supermarkt spendeert voor een aantal boodschappen, raak je snel gewend. Dat doe je namelijk als backpacker. Je vergelijkt elk product en rent de winkel rond of het niet net iets goedkoper kan als het uit een blik of de vriezer komt. Het leek ons bij nader inzien ook wel handig om een simkaartje te halen...

'S middags kon het avontuur beginnen! Helaas zat het weer in Christchurch een beetje tegen en we besloten om meteen op pad te gaan. Lekker die auto in en van de mooie natuur genieten. We reden naar het noorden van het Zuidereiland en dit deel van de oostkust deed ons denken aan de Pyreneeën. Aan het einde van de dag klaarde het weer een beetje op en konden wij genieten van onze mooie slaapplek.

Wij hebben een campguide weten te bemachtigen bij een lokaal informatiecentrum en daar staan allerlei campings in. We willen geen bon meer riskeren en ons bovendien een beetje veilig voelen, dus gingen voor een campground waar je 6$ p.p. betaald en enkel een toilet hebt. Onze boodschappen waren natuurlijk op dit avontuur afgestemd. Er is geen kookgerei, dus is het roeien met de riemen die je hebt. Daar worden wij erg creatief van en genoten dan ook van een heerlijke salade op het strand.

Gek genoeg hadden we het klokje rond geslapen in de auto. We waren gebroken, maar nu weer fit voor een nieuwe dag. Even korte stretch, want slapen in een autostoel is het lichaam niet gewend.

We zijn via Bentheim en Picton naar Nelson gereden. Erg leuke plaatsjes! In Nelson hebben we op de parkeerplaats van een hostel twee dagen geslapen. We konden hier dan gebruik maken van de faciliteiten. Hostels zijn hier veel schoner en rustiger. In dit hostel kon je elke avond tussen 20:00 - 21:00uur een gratis toetje (chocoladepudding) halen en mocht je op dit tijdstip geen gebruik maken van je mobiel.

We hebben hier gezellig gekletst met een echte Kiwi, wat resulteerde in een aardig plan en veel tips voor de rest van New Zealand.

By the way, de backpackers hier in NZ zijn ook compleet anders dan in Australië. Wie zich prettig voelt in afritsbare broeken en bergschoenen, voelt zich hier zeker helemaal thuis! Je valt eerder op als je je benen wel scheert dan niet, dus dat werd ons motto. Of nouja, smoes...

Het was inmiddels al vrijdag en we waren wel toe aan een dagje rust. Het was echter een productief dagje. We hebben grofweg een plan gemaakt voor Thailand. Daarna heb ik mijn Engels op peil gehouden door iedere telefoonwinkel zo'n beetje langs te gaan. Die ochtend besloot mijn mobiel dat de grond interessanter was dan de picknicktafel en daardoor brak mijn scherm. Ik heb een sticker over de vele scherven heen gedaan en besloten om het scherm in Thailand te laten maken, wat waarschijnlijk 300 dollar scheelt. Als iemand tips heeft, dan hoor ik dat zeer graag. 'S middags nog even lekker een stuk hardgelopen op het strand en met Lot een aantal oefeningen in de duinen gedaan.

De volgende ochtend hebben wij onze weg vervolgd naar Motueka. Dit is het plaatsje wat dichtbij het "oh zo mooie Abel Tasman (National Park)" ligt. Hier hebben wij onze Canyoning trip geboekt. We hebben een heel schattig 'privestrandje' gevonden voor een lunch en zijn daarna naar een DOC-site even verderop gegaan. Oftewel, een basic campground waar je legaal mag slapen, maar enkel een toilet is.

Aan het eind van de middag nog een uur door de omgeving gelopen om van de rust te genieten en niet alweer in die auto vast te zitten. We gingen op tijd naar bed, want de volgende dag moesten wij om 6 uur op. Slapen in de auto had ons deze nacht alles behalve goed gedaan. Dat konden we wel eventjes opzij zetten, want het was tijd voor CANYONING.

Wauw, wat een gave trip was dit zeg. Dit staat zeker in de top drie van onze tripjes. We werden om 07.15uur in Motueka opgehaald. Het enthousiasme van de twee begeleiders maakten het begin van de dag goed. Na een half uurtje rijden, kwamen wij aan bij de watertaxi. Hier hebben wij de andere drie deelnemers ontmoet en al onze kleding gepast. Een dubbele wetsuite + sokken, een helm en een hele uitrusting om het avontuur mee te beginnen.

Met de watertaxi zijn wij naar Abel Tasman gegaan. Er is geen andere mogelijkheid om dit National Park te betreden, met uitzondering van een kano of te voet. Wij kregen een Expeditie Robinson gevoel, wat een prachtig uitzicht!

Tijd om aan de bak te gaan. Een anderhalf durende hike bracht ons boven op de berg. Even uitzweten en een broodje naar binnen werken. Nu ging het avontuur echt beginnen. Vier uur lang zijn wij via de rotsen in de rivier naar beneden gegaan. Abseilen, zippen, jumps en slides kwamen allemaal aan bod. Het was zo super gaaf! Nadat wij helemaal gesloopt beneden aankwamen, nog een fikse wandeling terug naar de watertaxi. Het was een SUPER dag.

Het was ook echt een pittig dagje. We snapten dan ook niet dat er geen eisen wat betreft fit zijn bijvoorbeeld werden gesteld. Niet iedere persoon zou dit aan durven, laat staan willen..

Dat valt hier sowieso wel op in Nieuw Zeeland. Wat men hier een makkelijke wandeling noemt, zal in Nederland een zware hike genoemd worden. Dit is denk ik toe te schrijven aan het feit dat men nou eenmaal reuze sportief is en buiten leeft.

Lot en ik waren beiden niet zo lekker. We dachten dat het kwam door het slapen in de auto. Lot bleek echter een fikse blaasontsteking te hebben en met behulp van onze canyonbegeleiders, was zij diezelfde middag nog bij een arts geweest. Zij hadden ons daar afgezet, zodat ze nog op tijd kon zijn. Over het algemeen kunnen Nederlanders nog wel wat leren van de betrokkenheid van de mensen in Oceanië...

We hadden even een goede nachtrust nodig. In de tijd dat Lot bij de dokter zat heb ik onze auto gehaald die een stukje verderop stond en een hostel geregeld.

De volgende dag waren we nog niet fit en besloten dat het onverantwoord was om 8 uur in de auto te zitten. Autorijden is hier gigantisch mooi (als het weer mee zit), maar ook zwaar. Op sommige stukken kom je niemand tegen en er zijn zoveel bochten en bijvoorbeeld onverwachtse railways.

Lot dook haar bed weer in en ik ben die middag even gaan relaxen op het strand met een meisje uit Den Haag notabene. We hebben hier een super aardig stel ontmoet en samen met twee andere meiden hebben we lekker gerelaxed en gekletst. Zoveel aanspraak hadden wij nog niet gehad, dus dit was ook wel even fijn!

De volgende dag voelden wij ons een stuk geruster om onze weg naar het zuiden te vervolgen. Blij toe, want wat een ongelooflijk mooie route is dat zeg. We zijn via de westkust naar Frans Jozef gereden en hebben aan het eind van de middag meteen een wandeling gemaakt naar de gletsjers. Heel indrukwekkend. Voor een ieder die van plan is om op een dag naar NZ te gaan: maak DE helicoptervlucht. We hebben foto's gezien en dat schijnt werkelijk waar spectaculair te zijn.

De volgende dag waren wij wederom vroeg uit de veren. Op naar Wanaka! Onze mond viel letterlijk soms open. Wooooooow, wat een uitzicht. Moeten we wel bekennen dat we echt geluk hadden met het weer en alles er natuurlijk 100x mooier uit ziet met een strakblauwe lucht en een lekker zonnetje.

We hebben een heerlijk stuk gelopen bij Lake Wanaka en vervolgens onszelf getrakteerd op een wijntje. We hadden een mooie spot gevonden op een dakterras, wat in het heerlijke zonnetje uitzicht gaf over het meer en de mooie bergen.

De volgende ochtend liep ik bij de toiletten twee Duitse meiden en een jongen tegemoet, die we eerder op Fraser Island hadden leren kennen. Wat is de wereld toch klein. Het was heel gezellig om bij te praten, maar ik keek erg uit naar het hardlooprondje door Wanaka. Na het rondje hardlopen ook nog even met Lot een stuk langs het meer gelopen en de rust die deze omgeving geeft, even op ons in laten werken.

'S middags zijn wij op het gemak naar Queenstown gereden. Nadat we een hostel geregeld hadden zijn wij even lekker de stad in gegaan en aan het eind van de middag in het gras een boekje gaan lezen.

Om de verleiding van lekkerij te weerstaan, liep ik naar de winkel om wat fruit te scoren. Met een mand vol fruit liep ik naar de kassa. Meest trots was ik op de gigantische watermeloen die vandaag als special voor 3$ werd verkocht. Bij de kassa werd nog eens benadrukt hoe goedkoop deze watermeloen was en hoe slim ik eraan deed om deze vandaag te kopen. Ik kon niet wachten om Lot te verassen met deze aanwinst. We hebben aardig de pest in boodschappen doen. Een liter melk kost bijvoorbeeld al 6$. Een lekker sapje bij het ontbijt? 2L al gauw 4,5$. Anyways, mijn klomp brak toen ik moest betalen. Het was uiteraard per kilo. Echt iets voor mij natuurlijk weer! Ik kon de grap er wel van in zien en Lot ook. Die vroeg meteen toen zij mijn grijns zag: wat heb je nou weer allemaal gehaald?!

Vandaag zitten we in Peterpan. De plek waar we gratis internet hebben, zodat we onze vervolgtrip kunnen plannen. Na dit regeldagje gaan wij lekker weer een stuk wandelen en morgen op naar het binnenland. Maandag moeten wij onze auto in Christchurch inleveren en dinsdag vliegen we naar Auckland + woensdag richting Azië. Dit wordt een behoorlijke reis. Auckland - Sydney - Tapei - Bangkok.

Het dubbele is dat we heel erg uitkijken naar Azië, maar het ook weer een stapje dichterbij huis voelt. We doen nu enorm ons best om elk dubbeltje om te draaien, om te zorgen dat we voorlopig in Azië kunnen vertoeven.

Het heeft me aardig wat kramp in mijn vingers gekost, maar jullie zijn weer bijgepraat.

Lieve mensen, we missen jullie en hopen dat jullie net zulke mooie reizen mogen beleven.

Dikke kus,
Lot en Nouk